پیشنهاد برای مطالعه

در میان مجموعه های جدید شعر کمتر کتابی پیدا می شود که دو مزیت اجرای خوب و معرفی افق های جدید اندیشه را با هم یک جا داشته باشد. امسال اما با انتشار «صورتی مایل به خون من» دومین مجموعه شعر سپیده جدیری این نقص تا حدودی بر طرف شده است.
علاقه مندان پیگیر شعر، سپیده جدیری را با مجموعه ی «خواب دختر دوزیست» می شناسند که در سال های پایانی دهه هفتاد به بازار آمد و فضای جدیدی را به شعر فارسی معرفی کرد که مشخصه ی اصلی آن تصویرپردازی غیر معمول با استفاده از عناصر آشنا و روزمره بود. شعر جدیری در کتاب جدیدش تفاوت های عمده ای با مجموعه ی قبلی دارد اما در عین حال علاقه ی شاعر به تصویرپردازی های غیر معمول و روایت رویاگونه از مشخصه هایی است که این دو کتاب را به هم پیوند می دهد.
تفاوت عمده در اینجاست که در کتاب صورتی مایل به خون من ، شاعر با استفاده از امکانات زبان میان ایده های تصویری خود شقاق ایجاد می کند و به این ترتیب تصویرهای خود را از وصعیت ابژگی خارج کرده و روایت شعر خود را به مکانی برای بازی بی پایان دال ها تبدیل می کند.
این نکته به اضافه رویکرد شاعر به استفاده از ساخت های آشنای زبانی در جاهایی غیر از مکان معمول آنها صورتی مایل به خون من را به کتابی خواندنی برای اکثریت جامعه ی شعرخوان کشور تبدیل کرده است.
اگر هنوز این کتاب را نخریده اید پیشنهاد می کنم برای تهیه کردن آن به کتاب فروشی نشر ثالث سری بزنید.
این هم یکی از شعر های کتاب:

آبستره

دو شكل در تمامِ عرض و طولِ خود
و لباسي كه مي چِركَد در آبِ چِرك-مرگ

دو شكل تَراز نيستند با ابعادِ آبِ خورشيدي.

در شعورِ دخترانگيِ اَشكال، آب، قرمز است
و تَرَك هاي همشكل، آب را شكلي مي كنند.