به بهانه رفتن طاهره صفارزاده

بازمانده روز 1

این رادرسالهایی که می گذرد بارها به مناسبت گفته ایم که درگذشت یک شاعر چقدردردناک است. شاعرراهمواره کسی می دانیم که شعور بیدار جامعه خویش را نمایندگی می کند. کسی که از کنار سوال های بشری آسان در نمی گذرد. پس وداع شاعر با زندگی کم شدن بخشی از هوش متناهی بشری است. دراین میان فقدان شاعر نوآور و پویایی همچون طاهره صفارزاده از آن رو دردناک تر است که تعداد این قبیل شاعران درهر زمانه ای چندان زیاد نیست. صفارزاده یکی از معدود شاعرانی بود که شعر آزاد را می توانست به طور کامل با همان مشخصاتی که همه جای دنیا به آن نسبت می دهند در زبان فارسی اجرا کند. شعرهای اوهرجای دنیاکه ارائه شد نمونه ای درخشان بود ازتوانایی زبان فارسی دراجرای مدرن شعر. پس ازدفترطرح ازاحمدرضا احمدی، صفارزاده دومین شاعری بود که شعرکانکریت و شعرتصویری را به درستی درزبان فارسی اجرا کرد.
درواقع دفتر طنین در دلتا که دومین دفتر صفارزاده است به جهت جسارت های زبانی و تصویری از جمله موفق ترین آثار فارسی تا زمان معاصر است . این جسارت به ویژه دربخش کانکریت های این مجموعه دیدنی است. آنجاکه درشعر میزگرد مروت چندین واژه من رادورنمادی از یک میز اجرامی کند.

درکناراین تجربه های ارزشمند در محدوده زبان شعر صفارزاده هرگز رابطه روشنفکرانه خود را با متن جامعه قطع نکرد. او به رغم آن که ازاندیشه ای همسو بااندیشه غالب زمان خود برخورداربود مسوولیت خود را به عنوان یک شاعر و اندیشمند هرگز از یاد نبرد .او هرگز شعر را به سکه نفروخت، جز برای آنچه می پسندید شعر نسرود و اجازه نداد ازمحل بودجه عمومی دیناری برای او خرج کنند.درعین حال حرمت شعر را از حرمت دوستان و هم مسلکان بیشتر پاس می داشت و ازاین ابایی نداشت که ضعف های شعر دوستانش را با نقدی جانانه به آنها گوشزد کند.
حالادرغیاب شاعر شعرهای او بازمانده روز لقب می گیرند. تکه پاره هایی ازنوردرشب روی زمین.

1- عنوان کتابی از آندره ژید
2- این یادداشت امروز یکشنبه 5 آبان در روزنامه روزان منتشر شده است